Pintando células

Investigadores do Instituto de Química de la Universidade de São Paulo, en Brasil, que estudan la existencia de betalaínas na natureza, están tratando de crear métodos que permitan a preparación de derivados utilizables no diagnóstico e tratamento de enfermidades coma o cancro.

As betalaínas son metabolitos secundarios presentes nas células vexetais que actúan como pigmentos. 

A cantidade de betalaínas nos pétalos de flores fluorescentes é moi pequena como para estudala, polo que o que se fixo for extraer a betalaína non fluorescente, que é mais abundante, e transformala nos pigmentos das flores, proceso coñecido coma semisíntese ou síntese parcial. 

Despois, investigouse como esa betalaína interactuaba con células animais vivas, xa que esta só existe en células vexetais. 

O resultado foi que as propiedades da betalaína das flores non favorecían a súa acumulación na célula animal, polo que se creou unha betalaína artificial que se acumulaba nalgúns tipos de células, por exemplo, nun ensaio, esta betalaína sintética acumulouse no interior dun parasito vivo volvéndoo fluorescente. 

 A importancia de que a betalaína destaque determinadas células é a posibilidade de utilizala para marcar selectivamente células tumorais. 

Ademais de interactuar coas células, as betalaínas teñen unha gran afinidade por catións metálicos, polo que se comezaron a preparar compostos químicos formados por estes catións e finalmente verificouse que os complexos formados por estes compostos e a betalaína non eran fluorescentes, aínda que un determinado complexo, foi utilizado para crear un método rápido de detección dunha bacteria. 

A pesar dos múltiples camiños que este estudo podería tomar, o que se trata de comprender é como os cambios na estrutura das betalaínas cambian as súas propiedades e, polo tanto, a súa interacción con outras moléculas, especialmente con biomoléculas, para así utilizalo en medicina.